Irak savaşı, 11 Eylül’den sonra Orta Doğu’daki Amerikan gücünün önemli bir yansımasıydı. Bazıları için 2003’teki ABD liderliğindeki işgal, saldırılara cevap vermekle ilgiliydi. Diğerleri için bu, Irak’ın petrolünü almak ve ABD’ye küresel enerji kaynaklarının kontrolünü vermekle ilgiliydi. Ancak bir grup için Irak, saldırgan ve müdahaleci ABD dış politikasına dayalı yeni bir dünya vizyonuyla ilgiliydi. Neo-muhafazakarlar, Irak’ı kırmanın kendi vizyonu için gerekli olduğunu gördüler.
31 Ekim 1998’de ABD Kongresi, Amerikan dış politikasını Saddam Hüseyin’in iktidardan indirilmesine bağlayan Irak Kurtuluş Yasasını kabul etti. Başkan Bill Clinton yasayı imzaladı ve bu, Kongre’nin 2002’de ABD’nin Irak’taki askeri harekatı lehine yaptığı oylamanın temeli olacaktı.
Irak Kurtuluş Yasası’nın kökleri, Yeni Amerikan Yüzyılı Projesi adlı bir düşünce kuruluşu tarafından Ocak 1998’de Clinton’a gönderilen ve Amerika Birleşik Devletleri’ni Baas rejimini devirmeye adamaya çağıran bir mektupta yatıyordu. Donald Rumesfield, Paul Wolfowitz, John Bolton, Richard Perle ve diğerleri de dahil olmak üzere bir dizi etkili politikacı tarafından imzalanan mektup, o zamanlar Saddam Hüseyin’i kontrol altına alan ABD dış politikasının başarısız olduğunu, rejiminin bir dizi kısıtlamayı ihlal ettiğini söylüyordu. Bağdat’ın BM silah müfettişleriyle işbirliği yapmaması, Irak’ın kimyasal ve biyolojik silah kapasitesini yeniden inşa etmiş olabileceği anlamına geliyordu. Mektupta, Irak cumhurbaşkanının tehlikeli olduğu ve Amerikan güvenliğine ‘tehdit’ oluşturduğu uyarısı yapılıyordu.
Yeni Amerikan Yüzyılı Projesi, Amerika’nın küresel liderliğini ve Washington’u tek kutuplu bir süper güç olarak desteklemek için kuruldu. Proje, Yeni Muhafazakarlar veya ‘Yeni Muhafazakarlar’ olarak adlandırılan yarı gölgeli bir gruba aitti. Hareket hakkında pek çok tartışma olsa da, çoğu Neo-muhafazakarların kökenlerini Alman-Amerikan siyaset filozofu Leo Strauss ve 1960’lardaki öğrencilerinin entelektüel çevrelerine kadar izliyor. Strauss, “Batı’nın krizi, Batı’nın amacından emin olmamasından ibarettir” iddiasında bulundu ve Batılılara klasik geçmişine inanç verme girişimi, Neo-muhafazakar düşünce üzerinde büyük bir etki olarak gösteriliyor – ancak birçok kişi hala Strauss’un olup olmadığını tartışıyor. Yeni muhafazakar.
Neo-muhafazakar olanların çoğu Marksist, Troçkist, Liberal ve Demokrat Parti çevrelerinden geldi. Neocon terimi, solcu muhalifler tarafından eski yoldaşlarına yönelik bir taciz terimi olarak icat edildi ve Neoconlar yine de benimsemeye karar verdi. İnsanları harekete iten şey, Amerikan liberalizminin kendisini aşındırdığı ve artık neye inanacağını bilemeyen veya ABD’nin ahlaki üstünlüğünü anlamayan bir toplum ürettiği duygusuydu. Yeni-muhafazakarlar, dışarıda güçlü bir kötülük olduğuna ve Amerikalıların ona karşı giderek daha fazla körleştiğine inanıyorlardı. 1970’lerde ve 1980’lerde Sovyetler Birliği’ne odaklandılar ve ona karşı daha saldırgan bir politika izlemeye çalıştılar. Başkan Ronald Regean’ın altında, pek çok Neo-muhafazakar onun yönetiminde ikinci ve üçüncü kademe siyasi pozisyonlara geldi. Ancak, Reagan’ın dış politika duruşlarının çoğuyla hayal kırıklığına uğradılar.
İZLE: Bush, Irak işgali öncesinde Saddam’a ültimatom verdi
KategorilerAsya ve AmerikaAçıklananUluslararası KuruluşlarIrakOrta DoğuHaberlerUNUSVideolar ve Fotoğraf Hikayeleri Yorumları Göster
Yukarıdaki makalede aksi belirtilmedikçe, Middle East Monitor’ün bu çalışması Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 Uluslararası Lisansı altında lisanslanmıştır. Görüntü(ler) bizim hakkımızı taşıyorsa, bu lisans onlar için de geçerlidir. Bu ne anlama gelir? Diğer izinler için lütfen bizimle iletişime geçin.
Bu sayfada bir hata mı gördünüz? Bilmemize izin ver
Bu site reCAPTCHA tarafından korunmaktadır ve Google Gizlilik Politikası ile Hizmet Şartları geçerlidir.
